Zamanla...

İnsan neler öğreniyor zamanla...
Önce kırgınlıklar çalıyor kapımızı hani hiç istemesek bile
Umulmadık sözler kazınıyor yüreklerin dehlizine
Bağıramıyorsun, yüreğindeki yangını ne yaparsan yap söndüremiyorsun
Dur demek istiyorsun o an akan zamana
Dur ki yanmasın yüreğim daha fazla
Ne zaman duyuyor feryadını ne de kor
İnsanları tanıma safhası burada devreye giriyor ve yerini zamanla insanlara karşı temkinli olmaya bırakıyor.
Sen ki insanları önce insan olduğu için seviyorsun
Şaşırıyorsun belki
Belki anlamaya çalışıyorsun
Ama asla yüreğindeki katılığa engel olamıyorsun
Zira bu senin elinde olmuyor.
Yürek bir daha yanmamak için miğferini giyiyor, zırhını takıyor
ve sen bir gün hiç ummadığın bir anda ve asla olmaması gereken bir yerde yığılıp kalıyorsun...
Olmaması gerekiyor,
Yaşanmaması gerekiyor
Ama oluyor...
Düzene dur diyemiyorsun.
Ve bir daha yığılıp kalmamak için daha çok güçleniyorsun
Etrafına daha iyi bakıyorsun ve birdaha aynı insanlara asla güvenmiyorsun...